خلاصه ماشینی:
"موسیقی ایرانی در وجه خالص آن با تکنوازی و تکخوانی اساتید،موسیقی اروپایی به صورت ارکستر نظامی و ارکستر بالا لایکا و دوئت و کوارتت و امثالهم،و بالاخره اجرای جمعی موسیقی ایرانی که مخلوطی از سازهای اصیل ایرانی وسازهای فرنگی بود که متأسفانه به علت فقدان وسایل ضبط اصوات در محوطهء آزاد،هیچ اثر مصوتی از آن زمان برای ما به یادگار نمانده و فقط میتوانیم از روی عکسهایی که از آن دوران به یادگار مانده،ترکیب سازهای این جمع را بررسی کنیم:تار،پیانو،کنترباس، کمانچه،ویولون،گیتار،نی،فلوت،تمبک،کلارینت و ارگ دستی چنین ترکیب غریب و ناهمگونی که صرفا از ناآشنایی هنرمندان ایرانی به فرهنگ صحیح گروه نوازی مایه میگرفت،دستهء دوم،ادامهء منطقی ارکستر مدرسهء عالی موسیقی و مکتب علینقی وزیری هستند و با همهء گرایشهای غربگرایانه و ترکیبات صوتی غریب بالسمع صوتی،در چهارچوب موسیقی ایرانی جای میگیرند و مهمترین خصیصه در آنها،ایجاد هارمونیای خفیف و ابتدایی است که نخستین کوششهای منور الفکران موسیقی،در تقلید از علم هارمونی موسیقی اروپا محسوب میشود.
در همان زمانی که علینقی وزیری با خودآگاهی اجتماعی و تحصیلات قانع کننده برای جامعه ایران آن روز،مدرسه عالی موسیقی خود را بنیان نهاد،شهنازی نیز با تأسیس انجمن کم عمر«هیأت (به تصویر صفحه مراجعه شود) مروجین موسیقی ایرانی»و تأسیس«مدرسه موسیقی شهنازی»تقلید او را میکرد که البته موفق هم نبود و این امتیاز و حسنی است برای استاد بزرگی که امروزه روز،با عنوان پیر و مراد تارنوازان سنتی شناخته میشود."