چکیده:
در طول عمر زبان فارسی، از «فارسی باستان» گرفته تا «فارسی دری»، تبدیل حروف به یکدیگر بارها رخ داده است. یکی از این تغییرات تکاملی، تبدیل حرف «ت» به «ذ» و سپس به «د» است. به این «ذال» که مخصوص واژههای فارسی است، اصطلاحاً «ذال معجمه» یا «ذال فارسی» گفته میشود. برای تلفظ ذال و دال این قاعده وجود داشته که اگر ماقبل آن ساکن و غیر حرف «علّه» (واو، الف، ی) باشد، «دال» و در غیر اینصورت «ذال» تلفظ میشده است. در این پژوهش نشان داده شده که ذال معجمه در واژههای فراوانی از گویش محله ناساگ گراش (و همچنین در گویش لمزانی) وجود دارد. علاوه بر آن نشان داده شد که اگرچه در اغلب موارد، ذال فارسی در میانه یا آخر واژهها قرار گرفته و حرف ماقبل، دارای حرکت است، اما میتوان واژههایی یافت که ذال معجم پس از حرف ساکن قرار گرفته است. این یافتهها با قاعدهای که برای ذال معجمه بیان شد، همخوان نیست.
During the life of Persian language, from Ancient Persian to Dari Persian the changes of the phonemes to each other has been frequently occurred. An example for such an evolutional change is conversion of phoneme “t” to “dh” and thereafter to “d”. The Phoneme “dh” which is specific to Persian words is called “dhāl mojama” or “Persian dhāl”. There are some rules to pronounce it such as: the previous letter in this case was soundless and of course not one of vowels “a,w” and “y” will be pronounced “d”, otherwise it must be pronounced “dh”. In the present article, it is indicated that “dhāl mojama” occurs in many words of Nasāg dialect. In addition, it is discussed that, though, in most cases, “Persian dhāl” is settled in the middle or end exceptions in which “dh” appears at the beginning or after a soundless letter. This result is not compatible with the claimed rules for “dhāl mojama”.
خلاصه ماشینی:
ذال معجمه در گویش محلۀ ناساگ شهر گراش (ص 73- 85 ) مصطفی سعادت (نویسنده مسئول) 1 ، کتایون نمیرانیان 2 نوع مقاله: پژوهشی تاریخ دریافت: 24/4/98 تاریخ پذیرش: 27/10/98 چکیده در طول عمر زبان فارسی، از «فارسی باستان» گرفته تا «فارسی دری»، تبدیل حروف به یکدیگر بارها رخ داده است.
در این پژوهش نشان داده شده که ذال معجمه در واژههای فراوانی از گویش محلۀ ناساگ گراش (و همچنین در گویش لمزانی) وجود دارد.
علاوه بر آن نشان داده شده که گرچه در اغلب موارد، ذال فارسی در میانه یا آخر واژهها قرار گرفته و حرف ماقبل، دارای حرکت است، اما میتوان واژههایی یافت که ذال معجم پس از حرف ساکن قرار گرفته است.
لازم به ذکر است که در دو مکتب خوانش متون پهلوی ساسانی (فارسی میانه) نیز این تفاوتها به صورت جدّی عنوان شده است؛برای مثال(نک: مکنزی، 1373: 16-21 و نیز نیبرگ، 1381، 137) و بخش آواشناسی کتاب ارزشمند «دستور تاریخی زبان فارسی» (ابوالقاسمی، 1375: 5).
شماری از واژههایی که در محلۀ ناساگ گراش مورد استفاده قرار میگیرد و در آنها «ذال فارسی» وجود دارد در جدول شمارۀ یک به ترتیب الفبای فارسی یادداشت شده است.
در این پژوهش نشان داده شد که امروزه ذال معجمه در واژههای فراوانی از گویش محلۀ ناساگ گراش (و همچنین در گویش لمزانی) وجود دارد.