چکیده:
به موازات تحولات همه جانبه در عرصه فناوری اطلاعات و ارتباطات، نظام های تعلیم و تربیت نیز به عنوان بخش مهمی از جامعه با مطالبات و چالش های جدیدی مواجه شده اند. مربیان و پژوهشگران در پاسخ به شرایط جدید به تلاش های فکری خود ادامه داده و به خلق نظریه ها و الگوهای متعدد مبادرت کرده اند. یکی از این تلاش ها به ارائه نظریه یادگیری جدیدی تحت عنوان «ارتباط گرایی» منجر شده است. از نظر ارتباط گرایی، یادگیری عبارت است از فرآیند خلق ارتباطات جدید؛ به عبارت دیگر، یادگیری فرآیند شکل دهی و شک لگیری شبکه هاست. ارتباط گرایی دیدگاهی است که دانش و شناخت را «توزیع شده» و در سطح شبکه ای از افراد و فناوری ها می بیند و یادگیری را فرآیند ارتباط، رشد و رهیابی آن شبکه ها می داند. بنابراین با توجه به گسترش و فراگیری نظریه ارتبا ط گرایی که بر حوزه یادگیری در عصر دیجیتال تاکید دارد، کتاب حاضر رهیافتی است به این دیدگاه نوین و می تواند نقطه آغازی بر بحث های دامنه دار در این حوزه باشد. بنابراین به نظر می رسد، مطالعه این اثر برای علاقه مندان هر دو حوزه دانش در شناساندن ابعاد مختلف آن مفید باشد.
خلاصه ماشینی:
دربارٔە اثر کتاب حاضر به طورکلی از دو بخش تشکیل شده است ؛ بخش نخست دیدگاه های نظری را درباره دانش و یادگیری ارائه می دهد و بخش دوم به بررسی تغییرات و استلزامات دانش و فرآیند یادگیری می پردازد.
در زمانی که رشد دانش از سرعت بالایی برخوردار است و فناوری در بسیاری از تکالیف پایه ، جایگزین افراد شده است ، یادگیری دستخوش چه تغییراتی خواهد بود )ص ٦١(؟ وی یادگیری امروزی را دارای ویژگی هایی چون آشوب واربودن ، مداوم ، هم آفرینی ، پیچیدگی ، تخصص متصل و قطعیت همیشه معلق می داند؛ همچنین می گوید یادگیری عبارت است از »شکل دهی به شبکه ، افزودن گره های جدید و خلق میسرهای عصبی نو«.
در این کتاب همان طور که برای دانش تعریفی مطلق ارائه نشده است ، یادگیری نیز دارای ابعاد مختلفی معرفی می شود که هیچ تعریفی از آن نمی تواند مناسب تمام موقعیت ها باشد.
نویسنده در این کتاب تلاش کرده است از طریق معرفی مبادی معرفت شناختی نظریه ارتباط گرایی ، وضعیت ناپایدار و متغیر سیلان دانش را در دوران کنونی تبیین کند.
نویسنده در مقدمه کتاب درباره اثر چنین می نویسد: »این کتاب با این هدف طراحی شده است که ماهیت آشوب وار، پیچیده و درعین حال کل نگرانه دانش و یادگیری را در سازمان های امروزی نشان دهد.
از آنجا که مؤلف خود از نظریه پردازان ارتباط گرایی و یادگیری است و آرای او از زمان ارائه این نظریه در سال ٢٠٠٥، در محافل علمی مورد توجه قرار گرفته است ، مطالب کتاب از اعتبار افزون تری برخوردارند.